۱۳۹۰ فروردین ۱, دوشنبه

صد سال سیاه برنگردی ای سال

علیرغم اظهار نظر بسیاری از دوستان سبزاندیش در خصوص برگزاری مراسم نوروز نمیدانم چرا هرچه میکنم عیدم نمیاد، خصوصا از دیشب که آخرین پست فاطمه شمس رو در غربت خوندم،وخبر ملاقات چند دقیقه ای بهار هدایت با همسرش پس از 3 ماه ممنوع الملاقاتی و 320 روز از آخرین ملاقات حضوری اعصابم بد جوری خرده، یاد شعرقدیمی علی معلم افتادم" بی درد مردم ما خدا بی درد مردم ،نامرد مردم ما خدا نامرد مردم، از پا حسین افتاد و ما بر پای بودیم، زینب اسیری رفت و ما بر جای بودیم.....  ".
عید ما وقتی است که همه زندانیان بیگناه سیاسی آزاد شده و دست در دست عزیزانشان بر سر سفره هفت سین بنشینند، عید ما وقتی است که میر ما فارغ از حصر و بند باشد، عید ما وقتی است که با تحمیق و دروغ ملت ما را به بازی جهل وفریب نگیرند.......

۲ نظر:

ناشناس گفت...

گر نکوبی شیشه غم را به سنگ
هفت رنگش میشود هفتاد رنگ
دوست عزیز ضمن احترام به احساس تعهد و همدلی با شما, از منظر دیگری اگر به مسائل نگاه کنیم اسرای سبز ما در زندانهای حکومت و شهدای به خون خفته ما همگی فریادگرامید و نوید بخش پیروزی قریب الوقوع عدل بر ظلم و آگاهی بر جهالت هستند. آنکس که باید غمگین باشد و عید را جشن نگیرد ظالمان و جاهلان و جنایت کاران هستند که برچیده شدن بساطشان را از گوشه گوشه دنیا هر روز و هر لحظه به چشم میبینند و به قول دوستان اگر آنها نتوانستند انقلاب را بعد از سی سال صادر کنند , ما توانستیم فتنه آزادی بخش را یکساله به دنیا صادر کنیم.
عیدتان مبارک و شادی تان افزون.

ناشناس گفت...

سلام بسیجی سبز عیدت مبارک ان زندان رفتن ها واعتراض وتلاشها برای شاد بودن وراضی زیستن هاست پس بهانه شاد بودن برای امدن بهار بهانه ای جاودانه است